Stay safe!

Covid-19 vervolg Rembrandt van Rijn danst in zijn graf

 

Vandaag alweer vrijdag. Dat viel me laatst op, hoe verschrikkelijk snel de tijd gaat. We draaien in een noodgang door.

Vrijdag 20 maart alweer. Voordat je het weet zijn we een week verwijderd van C-Day, afgelopen maar nog immer gaande 16 maart. De ochtend startte met de mededeling dat er in 30 landen om klokslag 8:45 het lied Walk On gedraaid zou worden. 

Dus snel naar beneden, radio op 10 en meegezongen met schorre ochtendstem. Top! 

 

https://www.youtube.com/watch?v=OV5_LQArLa0

 

Intussen is er van alles dicht. Is Bruno Bruins vervangen door Martin van Rijn. Geen familie van. Waarom danst Rembrandt in zijn graf? Nou, omdat het Rijksmuseum ook dicht is, neem ik aan. Er kan nu niemand tegen zijn schilderijen aan asemen.

 

Alles gaat dicht, sluit of is afgelast. Geen EK, geen GP, geen songfestival etc.  Net als in de Tweede Wereldoorlog, maar toen was het alleen voor de Joden in ons land, kan er een heleboel niet meer. Niet meer naar de bios, naar restaurants, naar verpleegtehuizen enz.

Ze mochten niks meer. Iedere dag een beetje minder. Niet meer naar school, niet meer naar het park, niet meer naar het museum. Alleen voor Joden, golden de restricties. Wat dat betreft zijn we nu allemaal de klos. Ik krijg nog steeds meldingen van de GP, vrije trainingen, kwalificatie rondes, straks de tweede vrije training in Bahrein, om 16:00 - 17:30 uur. Not.

 

Men vraagt zich nu af hoe we komende mei de Tweede Wereldoorlog moeten gaan herdenken. Ik dacht gelijk toen ik ervan hoorde, nou, niet. Niet herdenken. Nu even niet, ja! Het wordt teveel, too much. We hebben er nooit bij stilgestaan, of ja, dat hebben we wel, elk jaar, 4 mei, dat het weer oorlog zou kunnen worden. We zeiden immers, dat nooit weer. Daarom moeten we blijven herdenken. Dat nooit weer! Maar echt beseffen, deden we niet.

 

Natuurlijk moet dat. Blijven herdenken. Maar hoe moeten we naar de Waalsdorpervlakte? Met de bus, trein, of allemaal in de eigen auto, in de file? Hoe moeten we allemaal naar de Dam? Als sardientjes in de trams? Of massaal 'op fietse', kan natuurlijk ook. Waar laten we al die fietsen, daar is nog wel iets op te bedenken. Mensen worden zo ontzettend inventief. Kun je overal zien gebeuren nu. Net als toen, denk ik. Ik was er niet bij natuurlijk. Ik zag het levenslicht pas 13 jaar later.

Hoe krijgen ze trouwens tussen twee haakjes al die veteranen die op hun laatste tanden lopen, naar Nederland gevlogen?

Dat mag helemaal niet. Canadezen komen hun land hoogstwaarschijnlijk helemaal niet meer uit. Of ze komen niet meer terug.

 

Dat is nu bij elke reis de vraag. Kom je nog wel thuis?

Er zitten minstens 250.000 Nederlanders vast in het buitenland. The mind boggles!

 

Maar goed, dat is dus nicht im Frage. Geen veteranen. Uitgesloten, of het moeten Nederlanders zijn. Maar hoe houd je in godesnaam anderhalve meter afstand op de Dam of waar dan ook, waar we twee minuten gezamenlijk het hoofd gaan buigen? Waar men meestal hutje mutje een uur op de benen stond?

 

Ik denk dat er het een en ander gelive-streamt zal gaan worden. Artiesten gaan zichzelf ook al live-streamen. Henk Lammers gaat Marx opvoeren via een livestream. Van Max naar Marx...we zijn zo flexibel. Ik begreep dat zijn voorstelling zonder publiek in het tijdslot van Studio Sport gaat komen. Of daar wordt nog aan gewerkt.

 

Ik zeg, nu even niet. Het wordt teveel. Too much! Mensen gaan gebogen onder deze corona-oorlog.

Iedereen. Allemaal. Of in de eerste graad, omdat je een 'oudere' bent, die nog alleen maar tussen 7 en 8 naar de supermarkt mag, om je te beschermen. Omdat je zo kwetsbaar bent. Zegt men. Jij bent kwetsbaar, dus jij mag er na 8 uur niet meer in! Jij moet maar heel vroeg op, want ouderen zijn toch altijd vroeg wakker...niet.

 

Hoe oud moet je zijn om bij die 'kwetsbare ouderengroep' te worden ingedeeld? Ik ben 61, maar mijn man is 66 jaar en 8 maanden inmiddels. Is al 4 maanden getraind in thuiszitten. Hij doet het heel goed, maar hij heeft wel een aantal mankementen waardoor hij tot die kwetsbaren behoort.

Het zou kunnen dat die leeftijd voor 70+ geld. Hij gaat sowieso de winkels niet meer in. Maar ik dus wel. Ik doe de boodschappen. Met mijn ontstoken teen. Maar daar heb ik gisteren een zware pijnstiller voor gekregen. Met een heel lange moeilijke naam, dus dan weet je het wel.

 

Niet te lang doorslikken. Ik bedoel, door slikken. Als het kan met drie dagen stoppen, als ik geen pijn meer heb. Ik hoef nu niet mank mij een weg te banen door de winkelpaden. Die paden, by the way, zijn slechts 1 meter breed. Heb ze niet gemeten, maar volgens mijn natte vinger werk, passeert het winkelende publiek elkaar voor geen meter op anderhalve meter. Echt niet! Je hebt mazzel bij Jumbo - als je elkaar, terwijl je allebei snel van elkaar weg kijkt-, als je elkaar op 1 meter passeert. Ik doe maar een gooi.

 

 Maar ze hebben er wel spatschermen aangebracht en kassiers hebben handschoenen aan. Nou ik ook! Ha. Van stof. Ik was ze als ik bij de supermarkt ben geweest en hang ze in de rozenstruik te druipen.

 

Op metaal en plastic blijft mevrouw en meneer corona wel 72 uur leven! Op mijn dunne sporthandschoentjes niet! Geen idee, wellicht nog langer. Kan ze ook in de magnetron nuken!

Maar dat overleven ze waarschijnlijk niet geheel, mijn handschoentjes.

 

Ik vind in elk geval: dit jaar geen 4 en 5 mei herdenking/viering.

Je kan ook niet alleen 5 mei doen. Wie heeft daar nu zin in? Wie wil er dansen, zingen, springen om een overwinning, terwijl wij aan het verliezen zijn?

Het wachten is op het kantelpunt. Het vertrouwen is in het kantelpunt. De focus is op het kantelpunt.

Het lijkt nu nog ver weg. Er wordt misschien wel veel meer gekanteld nu. Wat is er anders dan zuipen? Nee, niet doen. We sporten ook massaal, zo blijkt uit de verkoop van sportspullen. We sporten met de vingers op het toetsenbord, bij de bestellingen van dumbells en God mag weten wat.

 

Ik vind: nu even niet! Laten we onze energie en tranen gebruiken voor het hier en nu. Voor de eensgezindheid. En niet zoals Jesse Klaver en anderen deden, voor politieke profilering. Jezus Klaver was zelf zo tegen het tekeer gaan tegen anderen, de tegenstanders in de politieke arena, terwijl we samen moeten werken. Nou doe dat godverdomme dan ook! Idioot! Grrrr.

 

Bruno Bruins' flauwvallen is een kantelpunt in ons besef van hoe erg deze oorlog is. We liggen gezamenlijk in de loopgraven. Te wachten. Elke dag van voor af aan. Kan ik nog naar mijn kind in de instelling gaan? Kan ik nog naar mijn ouders op visite? Kunnen wij nog onze kleinkinderen zien?

 

Gisteren was weer een dolle dag. Nogmaals de dokter gebeld. Wachten tot ze overlegd hadden, op hun telefoontje. Ik kon toen wel om kwart voor vier komen. Er was verder toch niemand, zo bleek.

Ik zat wat klein verloren in de kleine wachtkamer. Had me al voorgenomen geen tijdschriften aan te raken.  Er waren helemaal geen tijdschriften. Alle kastjes leeg. Vakken schoon. Niks. Ik zat daar iets te vroeg. Dacht dan ben ik dus wel precies op tijd aan de beurt. Maar nee, dat was als vanouds. Gewoon wachten. Vijf voor vier kwam de dokter me halen. De tussendeur zat nog op slot. Gelukkig had ik het voorzien en terwijl ik daar zo zat beseft dat ik om het wandje heen kon lopen, het gangetje in naar de dokter. Dat deed ik dus direct, toen hij aan de klink morrelde. Hij zei iets terwijl we gingen, draaide zich om en stopte, ik stopte gelijk, afstand houden. Geen hand. Vervolgens  in de behandelkamer bekeek hij gewoon mijn ontstoken teen, en raakte mij er aan terwijl hij vrij dicht bij me zat. Heul, heul heul gezellig. O nee. Gezelligheid is verbannen naar het Big Brother huis in Duitsland. Is waar ook.

Hij waste zijn handen niet eens en ging aan zijn toetsenbord zitten tikken.

 

Ik zit nu, in plaats van aan mijn grote bureau van jaren her, aan een camping tafeltje, voor de tv boven, op anderhalve meter afstand! Te tikken. Haha. Op de app OneNote met zwart ingestelde achtergrond.

Op een opklap krukje van Curver, die mijn man en ik voor de oorlog, de corona-oorlog, samen bij Blokker gekocht hebben. Ons hele leven geen krukje gekocht, terwijl we overal te klein voor zijn. We kunnen vaak ergens niet bij. Staan we meestal op een stoel. Daar worden we nu te oud voor, zo dacht ik op een helderhoofddag. Die zijn er niet zo heel veel, maar af en toe sta ik versteld van mijzelf.

 

Hij had deze, de duurste, uitgekozen. Zo van, kom op, je leeft maar eens! Daar ben ik nu nog blijer mee. Het zit echt geweldig. Ik zit toch graag rechtop. Goed voor mijn rug. Dat went best snel. Nu is dat voor iedereen aan te raden. Als je dan zit, ga niet onderuit hangen. Deze oorlog kan nog een jaar duren, of anderhalf jaar, tot er een vaccin is gevonden. Na anderhalf jaar onderuitgezakt chips naar binnen schuiven, wil je niet weten hoe je er dan aan toe bent. Als je uit deze verdomde oorlog komt. Dik, vadsig, niks gelijkend op overlevenden van die andere oorlog.

 

Helemaal afschaffen, de dode herdenking, nee. Maar we kunnen wel 2 minuten stil houden. We konden ook 5 minuten op deksels rammen en in de handen klappen voor het personeel in de verzorging. Kunnen we dat ook. Natuurlijk. No problem.

 

We kunnen ook makkelijk 2 minuten applaudiseren voor de mannen en vrouwen die ons land door deze extreem moeilijke tijden heen proberen te loodsen. Dat twitterde ik gisteren nog, met veel klaphandjes emoticons erbij.

Zij die daar direct omheen staan, in de Tweede Kamer, moeten het voorbeeld geven aan ons, patjepeeërs en plebejers, om saamhorig te zijn. Niet aanvallen, maar samen werken, samenwerken, aan dit land en dit inventieve, lieve, soms niet zo lieve, volk.

 

Afschaffen moeten we wel, de zomertijd, die straks weer ingaat. Nu is de tijd voor weg ermee!

Nu kunnen we dingen anders gaan doen. Hoe we met elkaar omgaan, hoe we de economie organiseren, kortere ketens van producten naar de consumenten. Niet 30.000 km voor producten om bij de klant te komen bijvoorbeeld.  Boeren die lokaal producten afzetten. Minder afhankelijk worden van de internationale markt. Nu is de tijd gekomen voor bezinning op vele vlakken.

 

In mijn vorige epistel, van 18 maart, schreef ik het al. Onze dochter en wij realiseerden ons, dat we elkaar en Stijn niet meer kunnen zien. Gisteren ben ik maar even rustig bezig gegaan, na de dolle donderdag met vroeg opstaan om boodschappen in te slaan, nee geen hamsteren, mijn man wachtte in de auto en het doktersbezoek, even alleen maar mijn foto's van vogeltjes en bloesems, nijlganzen en hun kleintjes, en ik dacht aan onze Stijn. Het doet pijn. Jawel. Met ons velen. We zijn niet alleen.

In ons afzien en in onze ellende, zijn we met velen.

 

Ik kwam om zeven uur beneden om te gaan eten en hoorde vrolijk gepraat van mijn man. Ik dacht, daar heb je het al, gek geworden, maar nee, hij was aan het videobellen met onze dochter en Stijn. Stijn was lekker op de babbeltoer. Wat een verrassing. Gelukkig hebben we de moderne gadgets om ons er doorheen te slepen, zoals videobellen, face-timen, skypen. Dat hadden de Joden destijds niet. Zij hadden niets, niemandal.

 

Wonen we zo dicht bij elkaar, lijkt het steeds verder weg. We moeten niet van elkaar afdrijven.

Laten we in gedachten de handen vasthouden. Niet om te bidden, maar elkaars handen. United we stand, devided we fall. 

And when our back is against the wall...etc

 

Hou je goed!

 

https://www.youtube.com/watch?v=Nac2jcATrjg  The Road Is Long/He's Is My Brother

The road is long
With many a winding turn
That leads us to who knows where
Who knows where
But I'm strong
Strong enough to carry him
He ain't heavy, he's my brotherSo on we go
His welfare is of my concern
No burden is he to bear
We'll get thereFor I know
He would not encumber me
He ain't heavy, he's my brotherIf I'm laden at all
I'm laden with sadness
That everyone's heart
Isn't filled with the gladness
Of love for one another

It's a long, long road
From which there is no return
While we're on the way to there
Why not shareAnd the load
Doesn't weigh me down at all
He ain't heavy he's my brotherHe's my brother
He ain't heavy, he's my brother, he ain't heavy

 

https://www.youtube.com/watch?v=zqUDRkO93DA Reflections Of My Life