Ik was nog niet klaar met 14 augustus, wat foto's betreft, mja, nu weer een paar dagen verder. Gisteren was de herdenking van 15 augustus bij het Indië monument en op tv. Dat heb ik gekeken. En dit keer viel het mij best heel zwaar. Mijn grootvader M.K.Tels is met de Junyo Maru de grond in geboord. 18:30 - 18:45 uur, 18 September 1944. 1183 Tels, Maurits Karel Soerabaja 19-02-1893 Ls Sgt KNIL

Hij was vrijwilliger bij de burgerwacht en was bij het K.N.I.L. ingelijfd. Hij was 47 of 49 toen hij zich aanmeldde en 51 toen hij ten onder ging. Hij werd nummertje 1183 op een lijst van slachtoffers. En hij had een stamboeknummer, bij de Jappen, 1293.

Hij liet een vrouw na en 3 kinderen. Mijn vader en zijn 2 zussen. Een zus van mijn vader, Merie, kwam in het kamp Nakhon Pathom terecht. 

In Thailand. Ze werd er herenigd met haar man. Geen zomerkamp, mind you. In Nederland is zij alsnog gestorven, kanker. Twee van haar kinderen werden door mijn ouders opgevangen destijds. We waren toen met 5 kinderen, waarvan ik de jongste en neef en nicht de oudsten waren. Het duurde drie jaar. Ook dat heeft zijn sporen nagelaten. Mijn vader viel van zijn geloof na dit alles.

 "Het Japanse hospitaalkamp in Nakhon Pathom werd na de capitulatie geheel ingericht voor de opvang van de uitgemergelde krijgsgevangenen. De 50 barakken, geheel uit planken gebouwd, boden plaats voor elk 200 man. Hier kregen de mensen medisch onderzoek en verpleging. Engelsen, Amerikanen, Australiërs werden al snel naar hun landen teruggevlogen. 5.000 Nederlanders moesten blijven, zij konden niet naar hun ‘hometowns’ in Indië, vanwege het nieuwe bewind van Soekarno.

Het was in dit kamp dat een apart ingericht Bureau Burger-Geëvacueerden (BBG) van de Militaire Missie in Bangkok ervoor zorgde dat vrouwen en kinderen van deze ex-gevangenen uit het gevaarlijke Java werden geëvacueerd om hier te herenigen met hun mannen en vaders. Opvang en huisvesting gebeurden in 4 kampen, tw. Wilhelminadorp, Emmadorp, Julianadorp en Beatrix-dorp.
Op 12 december 1945 opgericht herbergden de dorpen in totaal 4.640 vluchtelingen, waarvan 2.100 vrouwen, 1.955 kinderen tot 12 jaar, 585 jongeren en mannen. Op 11 september 1946 sloot het kantoor van BBG.

Vanuit de Republikeinse kampen bevrijd en overgebracht naar verzamelpunten op Java, werden de vrouwen en kinderen geselecteerd voor hereniging met hun mannen en vaders in Thailand.
Met Engelse en Amerikaanse troepentransportschepen werden zij vervoerd naar Bangkok.  "

Was de 1e violist bij het ensemble waar hij speelde. Hij 'bezat' 6 huizen, schreef mijn vader mij. Geen idee wat daar mee gebeurd is, maar het ergste is, mijn opa was gewoon met duizenden anderen ineens van de aardbodem verdwenen. Poef. Weg! 

Zijn vader, mijn betovergrootvader, is in Westerbork om het leven gekomen. Ik wil zeggen, vermoord. 

Ze werden uitgevlakt. En dat dreunt nog jaren na, bij mij wel. Mijn broer heeft daar geen last van. Ach ja, oud wijf, wordt steeds sentimenteler. Nee, ik kan er allemaal niet meer tegen. Ik zou ook niet in zo'n groep mensen moeten zitten. Dan zit ik daar tussen te grienen. Schiet niet op.

Mja, ik heb vandaag weer even gewandeld, gisteren huilde de hemel met bakken, maar vandaag weer even een frisse neus kunnen pakken.

Wel jammer dat prinses Christina is overleden. Wijlen mijn moeder had altijd zo met haar te doen. Toch een beetje het weggeschoven kindje van de koninklijke familie. Maar ze vond het geloof ik best fijn, leven in de schaduw en daar zichzelf hebben kunnen vinden. 

Dat is het. Ook in de schaduw kunnen mensen groeien en bloeien als de planten. Vaak zelfs beter dan die in de felle zon staan. 

Vandaag was de laatste dag bij haar baas, voor onze dochter. Haar korte vakantie is begonnen. En dan vangt een nieuw hoofdstuk aan.

We are going through changes. Allemaal! 

We blijken er nog een deel pensioen bij te krijgen, wisten we niks van. Moeten dat wel gaan regelen. Schijnt dat zijn baas, nog wat opzij had gezet voor later. We waren gelukkig niet de enige die daar niets (meer) van wist.

Andere collega's hoorden er ook van op. Ach ja, je weet nooit wat morgen brengen zal.

In elk geval vlinders gekiekt. Gehakkelde Aurelia, klein geaderd witje, Bont zandoogje, Bruin zandoogje, vuurvlindertje en mijn eerste Atalanta van dit seizoen.