Stay safe!

Woord voor Woord

Dat is het programma dat nergens genoemd wordt, van Aart Staartjes. 

"Kinderserie waarin aan de hand van tekeningen bijbelverhalen worden verteld. Het doel is om kinderen een opstapje te geven naar de gewone bijbel. Woord voor Woord is het eerste oecumenische kinderproject op tv. Er worden zowel verhalen uit het Oude als het Nieuwe Testament verteld.

Acteur Aart Staartjes staat aan het begin van zijn televisiecarrière. Zijn nozem-achtige verschijning en 'oneerbiedige' taalgebruik baren aanvankelijk het nodige opzien. Maar al gauw weet hij jong en oud te boeien. De door dichter/schrijver Karel Eykman vrij bewerkte bijbelvertellingen worden steeds meer bekeken en gewaardeerd. Uit de serie vloeit zelfs de gelijknamige en nog steeds veel gelezen kinderbijbel Woord voor Woord voort."

 

Mijn moeder was er zeer van onder de indruk en wilde dat wij dat ook keken, dus dat deden we braaf. Althans, ik wel. Wat mijn oudere broer en zus deden weet ik eerlijk gezegd niet meer. Ik wilde ook graag in een goed blaadje bij mijn moeder komen. Altijd. Dus in 1967, toen ik negen was, ook nog heel erg. Toen begon dat bijbelprogramma. Mijn moeder is gelijk een kinderbijbel gaan halen. Joepie. Mijn moeder las voor, uit de kinderbijbel. En zo eindigde ik de dag, elke dag, als een heilig boontje. 

 

Ik zag en hoorde niet wat mijn moeder zag en hoorde, maar je deed wat er van je verwacht werd. "We" waren immers 'christelijk'. Moeder zei het. Vader stond haar bij, voor een poosje, tot zijn zus, - een tante van ons kinderen, maar we hebben haar nooit gekend, terwijl hij haar zo lief zou hebben, ik heb geen idee- , overleed aan kanker. Toen was het hem welletjes met het geloof, hij werd atheïst.

Ik weer vragen: Wat is "atheïstisch?"

Twee van haar veel oudere tienerkinderen kwamen toen tijdelijk, 3 jaar, bij ons wonen. 

 

Hij ging niet meer naar de kerk en ik wilde dus ook niet meer. De jongste rebelleerde. Dat vond moeder niet leuk. Ze zei niets meer.

Dat rebelleren kwam vast door Aart Staartjes. Of ik deed dat al voor Aart Staartjes. Die nu, 12 januari, overleden is door een ongeluk met zijn brommobiel. Mijn vader had ook ongeveer die leeftijd en viel met zijn scootmobiel, waarna hij de pijp aan Maarten gaf.

Aart Staartjes zei dat hij geen atheïst was, maar hij geloofde niet. 

 

De 'Stratenmaker op zee show', daar snapte ik geen fluit van. Ik was toen in 1972 dertien, bezig op de middelbare school en had mijn vriendje gevonden. Ik vond die show nogal kinderlijk en mal, bizar, vervelend, eng. J.J. de Bom van 1979 heb ik helemaal niet gevolgd. Toen waren we twee jaar getrouwd. Onze woonboot was gezonken en we woonden weer tijdelijk bij mijn ouders in. Of het was daarna, toen we net in onze nieuwe woning in Badhoevedorp woonden. 3 hoog, onder de Boeings die door de straat vlogen.

 

Toen wij zelf kinderen hadden, vanaf 1988, toen we weer in Nederland woonden, hebben we Sesamstraat gekeken. Aart Staartjes was toen al vier jaar meneer Aart. Lex Goudsmit vond ik wel leuk, maar de figuur van meneer Aart was ook niet om te knuffelen. Vond hem alleen maar irritant. Maar de kinderen wilden het zien. Aldus geschiedde. 

 

Tja en nu is deze icoon van de Nederlandse buis dus dood. Willem Alexander is intussen in Oman om zijn condoleance over te brengen aan een of andere oliesjeik, oh sultan, hoor ik net. Ach ja. Wat maakt het uit. Allemaal vanwege de handelsbetrekkingen natuurlijk. 

 

In Australië valt ook wel wat te condoleren. En Iran...en nu ook in Nederland. Kom op Willem, geef de nabestaanden een hand, zeg iets op tv tegen het rouwende volk. Zoiets. Of moet Rutte dat doen? Die is weer eens nergens te bekennen. 

Het is wat, in de grote wereld, de wereld die niet stil staat.

 

In mijn kleine kring is er niets wereldschokkends gebeurd, maar wel een nieuw tijdperk ingegaan. Een hoofdstuk wellicht afgesloten, als we achter ons laten wat we meezeulen.

 

Het was heel gezellig bij onze dochter en Stijn. Onze oudste dochter was er met Marilyn. Ik had haar fotoboeken meegenomen, stuk of wat. Kan Marilyn zien wat haar moeders geschiedenis is. Hoe ze op elkaar lijken. Waar ze gewoond heeft en met wie. Opa en oma.

Heb wat oude spelletjes meegenomen. Lagen maar te verstoffen. Moeder en dochter hebben gelijk een spelletje Obolone

Stijn schuifelde over de grond, als altijd, Marilyn schuifelde mee, oma moest ook meedoen, we schuifelden allemaal over de grond, alleen opa keek wel linker uit. Stijn wist dat heel goed, dat hij dan niet bij opa moest wezen maar bij oma. 

Marilyn liet het 'h' woord een paar keer vallen. Ja, Stijn is gehandicapt. We zeggen dat misschien te weinig. Het viel best mee. Het is gewoon zo.  Eerlijk en helder. Zoals kinderen zijn. En zij is een heel speciaal meisje. Met persoonlijkheid. Voor de negen jaar die ze is, is ze al zeer duidelijk omlijnd. Een mooie jongedame. Met pit. 

 

Heel fijn dat we met elkaar gesproken hebben en gelachen. Dat de oude banden wellicht van kleur zijn veranderd, maar ze zijn er als oude wortels, overal ondergronds, niet te kappen. 

En zo is het leven.  En zo is het goed. Misschien worden we niet meer de beste maatjes, zoals deze hond en koala in Australië, maar we zijn blij met dit nieuwe begin.

Amen.

 

NB: Voor foto's maken is het nog altijd geen weer, dus daar ben ik snel klaar mee. We hebben wel al bezoek gehad van eksters en een koppeltje duiven, die het voederhuis wilden slopen. De rieten sprietjes eruit trekken, voor een nest, neem ik aan, of om limonade door te drinken. 

Ben vandaag wel heel moe geweest. Enkele dingen moet ik schrappen van mijn to do lijstje. Lezen en leren vanaf de mobiele telefoon, zal niet meer gaan. Mijn ogen willen dat niet. Er lang op zitten lezen, nieuws en social media, kan ook niet meer.

Dus. Enkele aanpassingen in dit nieuwe jaar.