Eerste tropische dag van 2021, tornado's

donderdag 17 juni 2021

16:09

30 graden, staat er onderaan mijn computer scherm. Sinds kort is dat daar makkelijk af te lezen, zelfs met een zonnetje erbij. Behalve als het regent natuurlijk. Je kunt ook even buiten kijken. Het gemak dient de mens. Wij hoeven nu niet buiten te kijken, we smelten zo wel weg.

Desondanks zijn we weer druk bezig geweest in huis. Vorig jaar hebben we een hele vloer gelegd, net voor de temperatuur boven de dertig steeg.

Terwijl de meeste mensen zich gedeisd hielden, waren wij druk.

Maar ja, er zijn heel veel mensen die toch gewoon moeten presteren. Zij moeten wel druk zijn.

1999, dat is het bouwjaar dat nu aan de beurt is voor een eerste prik. Het gaat de laatste weken heel vlot. Het lijkt mij vreselijk hard werk in een benauwde en te warme sporthal of in tenten, die voor dat doel zijn opgezet.

Ook in de zorg en op de ic's wordt keihard doorgewerkt, terwijl wij voor de blazer kunnen gaan staan wapperen. Of in je eigen zwembad in de tuin gaan liggen dobberen. Daar beginnen wij niet aan, maar het schijnt dat die dingen als warme broodjes verkocht worden om koel te blijven. Het gaat sloten water kosten. De vraag is of waterleidingbedrijven het nog aankunnen in de nabije toekomst.

Lekker dobberen in een opzetzwembad, vlakbij huis? Je bent lang niet de enige! Uit een recente studie van onderzoeksbureau Motivaction blijkt dat ruim een kwart van de Nederlandse huishoudens een opzetzwembad in de achtertuin heeft staan. Nog eens twintig procent overweegt om er eentje aan te schaffen. Verontrustend, vindt Vitens. Het drinkwaterbedrijf ziet het waterverbruik exploderen en slaat daarom alarm. ,,Denk alsjeblieft twee keer na voor je zo’n ding koopt. We zitten aan de randen van onze mogelijkheden.” AD

Vanavond wordt er onweer verwacht en is er gelijk de waarschuwing code geel af gegeven.

Meestal valt hier in Drenthe dan bijzonder weinig, maar ik heb een regendans gedaan, omdat onze regenton bijna leeg is en onze hibiscus bloeit geweldig op regenwater.

En op wat thee en koffieprut.

Het is nu 21:40. De wedstrijd Nederland - Oostenrijk is al 40 minuten onderweg. Het staat 1 - 0, maar niet voor lang meer.

Het is nu 24 graden zegt de nieuwe weerapp op de pc, gevoelstemperatuur 26 graden, staat er te lezen. Volgens mij is dat 28 graden. De temperatuur binnen is 27,6.

De voetballers moeten ook heel hard werken bij deze ondoenlijke temperaturen.

Ik begrijp echt niet hoe ze dat kunnen, ook al krijgen ze halverwege een slokje water. Eigenlijk belachelijk om je zo uit te sloven achter een balletje aan in die hitte.

We hebben vandaag de bureaus omgewisseld. Veel sjouwen met onderdelen, trap op en trap af. Mijn kuiten vinden het nu al niet leuk meer.

Ik ben zo blij met deze wissel. Niet meer dat grote, logge zwarte bureau maar de oude eettafel van wijlen mijn ouders. Het ding stond in hun keuken, ik geloof met de magnetron erop. Erboven, aan de muur een door mijn vader gemaakte gebruiksaanwijzing voor mijn moeder, met grote blokletters, rood en zwart.

Ze bood mij deze tafel aan toen mijn vader was overleden en zij naar een aanleunwoning ging in de Schans.

Ha, rustsignaal. Gelukkig. Het spel wil niet vlotten. Ze liggen meer dan ze lopen, maar dat zal door de hitte zijn. Blijf maar lekker liggen.

Ik was niet enthousiast over de tafel. Een beetje simpel, onooglijk ding. Wit blad met inschuifbare zijdelen. Vier simpele rond stalen poten eronder, ook wit.

Tikje laag, maar voor kleine mensen zoals ik een heerlijke hoogte, vooral om erop te tikken.

Het logge bureau was eigenlijk te hoog. Mijn stoel stond dus ook altijd te hoog.

Nu staat het eindelijk op de juiste hoogte.

Ik krijg nu wel last van mijn onderarmen met tikken.

Fibromyalgie is altijd aanwezig, als een stille getuige van alles dat je doet.

Geen gekke dingen doen, zoals met spullen slepen, maar ik doe het toch.

Ik ga toch maar even het ergonomische toetsenbord weer eens proberen.

Zo, het is wel even wennen, op dit enorme toetsenbord, maar eigenlijk is het geweldig. Ergonomisch. Dan hoef je de pols niet te overstrekken. Heerlijk.

Er is zoveel gebeurd de laatste tijd. In de politiek en in de privé sfeer.

In het publiek zat Sywert van Lienden. Gespot. Dit keer zonder vlinderdasje met witte stippels. Ach ja, hij kon het betalen. Of hij had het ding onder zijn bed gevonden toen hij een van zijn mondkapjes zocht. Hé, er lag toch nog een doos met 20.000 stuks ergens onder mijn bed? Wat ligt daar nou? Ach gut, die had ik nog eens gewonnen op de kermis! Wat een enige vlinderdas, die doe ik om. Ik moet toch iets doen om op te vallen!

Er zat ook nog zo'n leuke rode neus bij, waar o waar?

Toch eens een lading rode neuzen importeren, want dat vrolijkt de boel zo leuk op. Om te beginnen maar een stuk of 40.000. Wie weet wil de overheid wel bijspringen, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Sywert heeft ook al het CDA verlaten. Eerst ging Pieter, en toen deze gozer.

Wat een knulletje is het nog. Maar dat komt omdat ik al honderd ben. O, daar liggen er weer een paar op de grond.

51ste minuut, hoppa.

Oranje doet zijn best voor Oostenrijk, dat ze de gelijkmaker maken. Heel sportief.

Sywert en Pieter lagen ook beiden op de grond.

Nou had ik met die eerste niet te doen en met Omtzigt wel.

Hij zit nog overspannen thuis. Volgens mij is het een complete burn-out. Ik verwacht hem nog in geen vier maanden terug in de politiek.

Hij heeft om rust verzocht. Dus kwamen Hoekstra, van Rij, en nog een rij CDA prominenten hem opzoeken. Ank Bijleveld, lijstduwer, was er ook bij, om de rij te duwen.

Er werd het CDA verweten, dat ze niet genoeg gedaan zouden hebben om hem in de partij te houden. Niks is minder waar. Ze hebben bij hem de deur plat gelopen. Lange en moeilijke gesprekken, zo kun je het je voorstellen.

Of ze zeiden alleen, hoi, hoe gaat het nou Pieter? Hier een bosje bloemen en een appeltaart.

Beterschap, hou doe! Pieter verward kijkend in de deuropening, nou moe?

Heerlijk rustig was dat, maar niet heus. Zodra ze opgeduveld waren, schreef hij verder aan zijn memo zo dik als de medische encyclopedie van wijlen mijn vader.

Nee, het valt mee. 76 pagina's. Dat is peanuts voor Pieter.

Hij heeft gewoon gelijk met de meeste aantijgingen die hij doet, dat weet ik zeker ja, maar daarvan zal het meeste ontkent en niet (h)erkend worden. Zou gek zijn als mensen nu ineens eerlijk waren en zichzelf in de spiegel aankeken. Ze weten Pieter wel te analyseren en in een hokje te passen, maar wie zijn zij zelf, wat is hun rol, hun aandeel?

Dan heeft niemand een actieve herinnering.

Ze leefden in gescheiden werelden. Links Pieter en rechts de rest van de partij.

Nu gaat hij alleen verder. Eigenlijk verandert er niet veel voor hem. Wie weet sluiten anderen zich straks bij hem aan. Dan zal hetzelfde ontstaan, want mensen als Pieter horen gewoon nergens bij. Ze doen hun eigen ding, volgen hun eigen neus, gaan hun eigen weg, over ongebaande wegen de plomp in.

Dat is hun tik. Mensen zoals hij en ik.

Verder hebben we niets gemeen, behalve het niet tegen onrecht kunnen, en er dan ook iets aan willen doen.

Niet van. Oh, wat gemeen zeg, wat verschrikkelijk, vreselijk, walgelijk, waar is de afstandsbediening? Schat wil je seks of wil je een koekje?

Omtzigt, Omtzigt, Omtzigt, kiele kiele Omtzigt, kiele kiele hopsasa.

Hij heeft alle frustraties opgebraakt. En er liggen er weer een paar op de grasmat. Frenkie de Jong heeft nu een groene kont.

Omtzigt schrijft het op, alles, alles op een rij. In een frame. Een film van zijn eigen beleving, zijn eigen visie op het samenwerken vanuit de kelder.

Een man alleen. Dat is een karaktertrek.

Je kunt niet samenwerken. Het is aan anderen om je te verbinden met de rest. Je hebt de tools niet. Je kan zoveel, je bent intelligent, slim, brede belangstelling, je zoekt als een voetballer de diepte, om dat punt te maken, om te scoren. Niet voor jezelf, maar omdat je niet anders kan.

Je moet voor de mensheid iets betekenen. Nooit lui op de bank, voetballen kijken, met een zak chips en een biertje. Je houdt niet van onbenulligheid en flauwekul. Je kan niet echt ontspannen. Wanneer deed je dat voor het laatst? In de baarmoeder, voor de 16de week

Intussen is het 2 - 0 voor de Oranje leeuwen.

Ruud Gullit is herrezen, al was hij nog niet dood. Daley Blind is met hem gewisseld.

Zo een heerlijk bruine kleur zal je huid nooit krijgen, en zeker niet je benen, want die krijgen nooit het zonlicht te zien.

Je vraagt veel te veel van je geest en daardoor van je lijf. Je bent eigenlijk een boeman voor jezelf. Ga lekker fietsen, vakantie houden. Pieter geef de planten water met een gieter in de zwoele avondlucht. Loop eens met blote tenen door het zand, geniet van de zeewind in je haren. Of zoiets.

Laat de boel de boel.

Mijn broer gaat ook eindelijk eens op vakantie, nu hij eindelijk pensioen 'geniet'. Nog geen rust gehad sinds die heugelijke dag. Hij is nooit getrouwd, maar heeft vier oude dames om voor te zorgen.

Onze zus zit in haar laatste dagen in dit aardse bestaan.

Althans, dat had haar dokter voorspeld. Hij zei, nog een maand of drie. Daar zijn er inmiddels twee van om. Ze heeft kanker. Onder andere.

Hij regelt altijd alles voor haar en met haar, voor zover dat gaat. Ze kan nog niet in het hospice terecht. Ze maakt zich ook zorgen, dat als dat zover is, omdat er iemand is overleden, dat zij dan veel te lang zal leven. De volgende patiënt zit al weer te wachten.

Ze voelt zich bij voorbaat al schuldig dat ze straks misschien niet op tijd dood gaat. Allemachtig!

Wat als ik daar woon, en ik blijf maar steeds in leven, zetten ze me er dan weer uit? Waar moet ik dan heen, als mijn woning al weg is, maar ik nog niet?

Mijn broer vroeg zich dat af, of vroeg zich dat ook af. Ik vertaal het nu naar haar. Hij zit ook met die vragen, die je eigenlijk aan de mensen van het hospice zou moeten vragen. Wat is communicatie altijd een moeilijk iets.

Wat als ik in het hospice kom wonen, in de veronderstelling dat het mijn laatste rukje is, van hooguit een paar maanden, maar ik verbaas iedereen door maar in leven te blijven met dit kreupele lijf? Wat als, wat als, wat als en moet ik dan zorgen dat ik wel op tijd dood ga? Maar ik kan niks meer. Nog niet eens op een stoel gaan staan, om mezelf aan de lamp te hangen. Mag ik dan bij jou?

Paniek, hoe voldoe ik aan de eisen, de verwachtingen, zelfs in die laatste dagen op deze mooie, lelijke, walgelijke planeet, planet blue, you made us come true, you made us, who do not appreciate you, and often we do not appreciate one another, because we are foolish, we are stupid, we only want to see, what we need to see.

Mensen als Pieter en mijn zus, nee, die worden niet gewaardeerd. Niet door die andere helft die de aarde bezetten. Die mensen die niet open staan, die niet betrokken willen zijn met diegenen die ze niet begrijpen.

Dat kunnen alleen engelen. Zoals Omtzigt.

Mijn zus is een gemankeerde engel. Ze wil iedereen helpen, totdat iedereen er bij neervalt. Maar nu gaat zij neer.

Het is op, er is niet meer. Nog een beetje. En misschien, morgen, nog een beetje. Ze rijgt de beetjes aan elkaar, als een paarlen ketting.

Ik hoop niet, - net wanneer mijn broer eindelijk zijn matje oppakt, zijn sup-board op het dak, tentje in de achterbak, om eens naar de Weerribben te reizen-, dat er net dan dat gevreesde telefoontje komt. Uw zus is helaas overleden.

Nee. Even helemaal niets. Geen nichten, die zijn hulp nodig hebben, geen zussen. Geen vrouwen. Niemand.

Heb je geen vrouw, geen hond, geen kat.

Er is echt altijd wat. Maandag gaat hij met nicht 1 naar de Mediamarkt om een nieuwe pc uit te zoeken. Die van haar is nog een ding uit de prehistorie met Vista. Ik heb een retourbon voor hem, of voor haar uitgeprint. Ze had slechts een pannendeksel besteld en kreeg een hele set pannen. Ze is een vrouw alleen. Dus ze vertelde dat eerlijk, nou moet de zooi retour. Eerlijkheid…geeft gedoe.

"Tja, vrouwen", grapte mijn broer bij het weggaan, "het is een uitvinding".

Wij houden van grapjes die niet kunnen. Met de jaren wordt dat steeds erger. Helaas. We krimpen en we maken foute jokes. Sorry, zeg ik alvast.

Ach ja. Er is altijd wat. Vooral, als je een engel bent. Een van de weinigen, op deze blauwe planeet.

Ze zijn er. Echt. En ze maken foute grappen. Ze graven botten op, als een soort witte tornado die zich in de aarde boord, al liggen ze tien meter ondergronds verborgen en moet het halve bos eraan geloven. De waarheid komt boven.

Heb ze lief. Zonder iets terug te willen, zonder politieke bedenkingen, als we hem terugvragen, dan dit, dan dat, dat is goed voor zus en goed voor zo. Als we hem loslaten, hebben we een concurrent. Een gevaarlijke concurrent. Houd hem vast, stevig. Blijf hem bezoeken, bepraten, lastig vallen, trekken, over de streep, terwijl we bij elke ruk de letters van de partij uitroepen, c d a c d a c d a!

Collectieve Domme A…ppels.

Luister en kijk nou eens echt. Naar die ander. Schuif die lullige vitrage nou eens opzij, waardoorheen je alles in fracties ziet.

Er zijn engelen. Ik ben niet christelijk, maar dat er engelen zijn, is zeker.

Wat zijn engelen eigenlijk? Geen idee, maar ze zijn er. Die belangeloos helpen.

Nederland heeft toch weer gewonnen.

De tweede wedstrijd van dit EK. Ze werden op tijd wakker.

Dat volhouden.

Volhouden tot het eind.

23:19 uur, 21 graden, zegt de app.

Nog geen regen of onweer te bespeuren.

DE BILT (ANP) - Vrijdagmiddag kan het heel misschien zeer lokaal tot een tornado komen. Zo'n zware windhoos is volgens het KNMI "niet helemaal uitgesloten".

Het meteorologisch instituut houdt voor vrijdagmiddag rekening met het ontstaan van zogeheten supercellen, dat is het zwaarste type onweer. Dat kan ontstaan als de windsnelheid en -richting in de bovenlaag sterk afwijken van die in de onderlaag.