Onze nachtmerrie wandeling maandag j.l., het is nu vrijdag, 2 september, ben er nog niet van bekomen. Eigenlijk. Halverwege, althans we dachten dat we halverwege waren, op een route vanaf boswachterij Odoorn, vanaf restaurant Poolshoogte, toen zag ik deze pony's in de hitte staan. Het gras was niet veel soeps meer. De roodbruine kwam gelijk naar me toe. De donkere dan maar erachteraan. Maar hij was liever in de schaduw gebleven onder de prachtige boom.
Ik had erbij willen liggen. Het bleek dat we verdwaald waren, even later. Uiteindelijk, volgens mijn mans stappenteller, hebben we 12,5 km gelopen. En dat voor ons doen. Wat niet zo geweldig is. Het huilen stond me nader dan het lachen. Hoe krijg ik hem tot de eindstreep. Mensen passeerden, op fietsen. Twee groepen op dikke banden brommers. Een echtpaar op leeftijd hielp met google maps, ja klopt je hebt het goed, die kant op, nog 35 minuten lopen. Afijn. Dat was de harde waarheid. We gingen door. We hebben het gehaald.
Hoop dat Max overmorgen ook veilig de eindstreep zal halen.
Lijk z'n moeder wel. Kan zijn oma makkelijk wezen. Mja. Onze prestatie was ook niet mis.
Wandelen moet, zei meneer de chirurg. Nou, ik blijf voorlopig wel weer in mijn eigen bosje dwalen. Daar kan ik niet verdwalen.
Overal is natuur. Nog wel. Gelukkig.
Wijlen onze hond, Boerenfox, Shakira, geboren in Emmen, r.i.p.
Wijlen onze andere lieve hond, Hakim, ook een Boerenfox, geboren op een boerderij in Den Ham, Overijssel.
Buurtkater die onze tuin heeft ingepikt nadat onze honden allebei overleden waren.
Nog een buurtpoes die de kust vrij waande in onze tuin, maar dan hadden ze niet op mij gerekend. Het is nu een stuk rustiger. Voor de vogels.
Maak jouw eigen website met JouwWeb