De ransuil (Asio otus ) is een relatief grote uil, die voorkomt in heel Europa, met uitzondering van IJsland. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Strix otus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.

Lengte: 35-37 cm
Spanwijdte: 84-95 cm
Gewicht: 210-330 g
Levensduur: 10-15 jaar

Opvallend aan het uiterlijk van de ransuil zijn met name de lange oorpluimen, die overigens geen echte oren zijn. De wetenschappelijke naam betekent 'ooruil'. Zijn naam dankt hij aan de gelijkenis met een 'ranse', Middelnederlands voor 'muts met een kap die in plooien afhing'. De ogen zijn oranje-geel. Verwarring met de oehoe, die ook oorpluimen heeft, is mogelijk maar deze laatste is aanzienlijk groter dan de ransuil. Het verenkleed is aan de bovenzijde roestgeel met zwartbruine vlekken en strepen, en verder is de vogel grijsbruin gevlekt en gestreept. De lichtgele onderzijde vertoont brede donkere lengtestrepen en fijne dwarsstreepjes.

Ransuil - Vogelbescherming

De ransuil is iets kleiner en oogt slanker dan de bosuil. Opvallend zijn de lange, vaak omhooggerichte oorpluimen en de oranjegele ogen. Hij komt voor in diverse landschapstypen waar open veld aanwezig is met voldoende veldmuizen. De ransuil broedt veelal in oude nesten van eksters of kraaien. ’s Winters verzamelen ransuilen zich in groepen, vlak bij gunstige voedselgebieden.

Ransuil geschoten, met de Sony SLR58, 21 mei 2032

Locatie, Emmen, Kleine Rietplas, toen ik naar de futen kwam kijken. Het werd mijn eerste uil in het wild.

Zoals velen voor mij, dacht ik ook even aan een Oehoe, maar daar was hij te klein voor. Al beginnen ook Oehoes

Eerst klein, zo dacht ik.

Maar Google lens kon mij al snel uit de droom helpen.

Toch was het voor mij een geweldige dag. Mijn eerste uil, vrij vliegend.

Het was een heel gedoe om hem te kieken, maar gelukkig vond hij mij er niet gevaarlijk uitzien.

Een raar benenmens in de brandnetels en de bosjes. Wat moet je d'r mee.

Hij vloog over de plas schuin voor me langs en landde in de boom.

Heel even dacht ik met een Buizerd te maken te hebben.

Als snel zag ik, nee, het is een uil! Eindelijk!

Na de eekhoorn, het ijsvogeltje en nu een uil,

ben ik heel tevreden.

Voor mij zit het er nu op.

Eind van de lijn. Sinds 2010 heb ik veel gekiekt en gezien.

Ben nu bijna 65. Met de fibromyalgie en de leeftijd wordt het er niet makkelijker op

en ik heb nog andere hobby's.

Ik zal nog mijn fotoverzameling nalopen, duizenden foto's.

Heel veel weggooien.

Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk.

Oké, mocht ik nog een mooie wolf tegenkomen dan...🐺📸🙋‍♀️