De Speech van Roland S. Lauder,

Voorzitter ‘Pillars of Remembrance’, president of the World Jewish Congress.

75 jaar Auschwitz

"Majesteiten, excellenties, rabbi’s, geestelijken geëerde gasten en het allerbelangrijkste,

De overlevenden van Auschwitz-Birkenau, die hier vandaag zijn.

Dit gaat om jullie, de overlevenden. Ik kan niet uitdrukken hoe dankbaar ik ben dat jullie hier zijn en in sommige gevallen met jullie kinderen en kleinkinderen.

Toen ik hier vijf jaar geleden voor deze pijnlijke poort stond, gaf ik toe dat ik geen overlevende ben, maar ik ben heel dankbaar dat de overlevenden hier kunnen zijn.

Ik ben geen bevrijder, maar ik salueer de moed van degenen, die dat voor ons gedaan hebben.

Ik sympathiseer als jood, net als alle Joden overal.

En voor alle Joden overal is deze verschrikkelijke plek een onlosmakelijk deel van ons geworden.

Auschwitz is als een lelijk litteken van een verschrikkelijk trauma. Het gaat nooit weg en de pijn stopt nooit.

Ik heb me altijd afgevraagd, als ik in Hongarije was geboren, in plaats van New York, in februari 1944, of ik dan had overleefd. Het antwoord is, no.

Ik was een van de Hongaarse Joden geweest, die hier was vergast.

Ik verzeker u dat bijna alle Joden zich deze vraag hebben gesteld.

Toen de Russen hier 75 jaar geleden kwamen, wisten ze niet wat zich hier had afgespeeld.

Sindsdien worstelt de hele wereld met wat ze hier aantroffen.

We hebben ons afgevraagd hoe een vooruitstrevend land kon afzinken naar een boosheid zoals die hier in Auschwitz plaatsvond.

Maar laat ik duidelijk zijn: Waar Duitsland en Oostenrijk dit kwaad hebben uitgevoerd heeft praktisch elk Europees land de nazi’s geholpen met het verzamelen van Joodse burgers.

[Applaus]

Te veel mensen in teveel landen hebben Auschwitz mogelijk gemaakt.

Toen Europese Joden de wereld smeekten om een veilige haven, keerde de hele wereld hen de rug toe.

Zelfs mijn eigen land deed het licht uit voor de Joodse mensen, toen zij het het hardst nodig hadden.

De VS organiseerden een conferentie in Frankrijk in juli 1938 om het ‘Joodse vluchtelingen probleem’ te bespreken. Er waren veel mooie toespraken, maar Amerika liet geen vluchteling toe.

En alle andere landen volgden hun voorbeeld. Er waren 32 landen en geen een land nam ze op en alleen de Dominicaanse Republiek nam extra Joden op.

Hitler zag dat, want een paar maanden later kwam de Kristallnacht en de wereld deed niets.

Hitler testte de wereld en bij elke stap zag hij de waarheid. Het kon de wereld niets schelen. Toen wist hij dat hij zijn fabriek van de dood kon bouwen.

De Kristallnacht leidde tot Auschwitz. Het wereldwijde antisemitisme leidde tot Auschwitz.

Gelukkig waren er in Europa mensen , die het morele fatsoen hadden om anders te handelen. Gewone mensen. Ze riskeerden hun leven om andere te redden.

In Yat Va Shem in Jeruzalem zie je 27.000 namen van wie wij de rechtvaardigen aller landen noemen. These gentiles, zij riskeerden alles om Joodse levens te redden. Wij zijn hen niet vergeten en dat zal ook nooit gebeuren. God bless them.  [Applaus]

Vijf jaar geleden op de zeventigste verjaardag maakte ik me erg zorgen over de schokkende opkomst van het antisemitisme in Europa. Nu kennen jullie allemaal de aanvallen op Joden. De moorden, de gemene laster, het is alleen maar erger geworden, ook in mijn eigen land.

75 jaar geleden zag de wereld de foto’s van deze gaskamers, en de bergen met lijken, niemand met gezond verstand wilde iets met de nazi’s te maken hebben.

Nu zien we iets wat ik nooit verwacht heb: Openlijke Jodenhaat in de hele wereld, alweer.

In 2020 horen we dezelfde leugens die de nazi’s zo effectief in hun propaganda gebruikten. Ze zeiden: Joden hebben teveel macht. Joden hebben de economie en de media in hun macht. Joden hebben regeringen in hun macht. Joden hebben alles in hun macht.

Die onzin lezen we nu online en zelfs bij democratische regeringen. We kunnen het nooit uitroeien, het is een dodelijk virus dat onder ons leeft voor meer dan 2000 jaar, maar we mogen niet wegkijken en net doen of het niet is gebeurd. Dat deden ze in de jaren dertig en dat leidde tot Auschwitz.

Er zijn hier hoofden van 50 landen aanwezig. Ik weet dat jullie allemaal walgen van Auschwitz. Je kunt antisemitisme niet stoppen maar je kunt er wel krachtig tegen optreden. We kunnen de geschiedenis niet herschrijven. We kennen de dappere mensen, die het wilden tegenhouden. Neem hen als voorbeeld.

Woorden zijn niet genoeg. Politieke speeches zijn niet genoeg. Er zijn strengere wetten nodig die die haters voor langere tijd achter tralies brengen.

[Applaus]

Kinderen moeten opgevoed worden, ze moeten weten waar Jodenhaat toe leidt. Dat is allemaal belangrijk. Maar er is nog iets belangrijks voor de wereldleiders.

Ik heb alle landen gevraagd om niet meer te stemmen voor de schaamteloze Israëlfixatie van de UN.

Applaus. (Niet van de wereldleiders)

Precies 3 jaar, 3 maanden en 3 weken na de bevrijding van Auschwitz, het Joodse volk realiseerde hun 2000 jaar oude droom, en stichtte een Joodse staat Israël. En voor geen andere reden dat dat geen land ze wilde opnemen, toen ze om hun leven smeekten. Daarom hadden ze Israël nodig. 75 jaar geleden, de Joodse mensen verlieten Auschwitz, vluchtten uit Europa, ze werden uit elk land in het Midden-Oosten gejaagd en in plaats van in vluchtelingenkampen te leven en terreur uit te oefenen, stichtten ze een levendige democratie, gesticht op een plak waar democratie niet bestaat.

Ze verrichtten wonder na wonder, terwijl ze hun bestaan moesten verdedigen, elke dag opnieuw. No other country on earth has had to do this.

En toch zijn de VN en de journalisten en zelfs sommige regeringsleiders, altijd bezig Israël te veroordelen.  Maar het is nog erger: Israël wordt altijd weer veroordeeld met dezelfde eeuwenoude leugens over Joden.

De laatste 7 jaar alleen al de UN assembly heeft 202 resoluties aangenomen waarin ze landen in de wereld aanklaagt. Van die 202 resoluties, is Israël 163 keer aangeklaagd en de rest van de wereld 39 keer.  We weten allemaal dat dit absurd is.

De UN negeert echte kwade dictatoriale regeringen die miljoenen mensen hebben vermoord.

Maar dit actieve antizionisme is niets anders antisemitisme.

[Applaus]

Ik besef dat u hier omringd bent door getallen. 75, 1933-1938, 6 miljoen, maar één getal blijft onze harten breken, schokt ons altijd.

1.500.000, dat is het aantal Joodse kinderen.

Anderhalf miljoen kinderen die vermoord werden in de Holocaust.

Het is zo pijnlijk dat we er niet aan durven denken.

Als ze hadden mogen leven, waren ze nu in de 70 en 80.

Ze zouden gestudeerd hebben, getrouwd zijn en kinderen hebben gekregen. Wat een verlies. Maar er is nog iets. Wat hadden die anderhalf miljoen kinderen voor ons allemaal kunnen creëren?

Symfonieën, geweldige literatuur, technologie, medische doorbraken, dat is allemaal verloren gegaan met deze verloren zielen.

Er is nog iets van het Auschwitz verhaal waar niemand het ooit over heeft.

Toen de overlevenden van deze nazi nachtmerrie bevrijd werden, zochten ze nooit wraak!

Ze verloren hun moeders en vaders, zussen en broers, in te veel gevallen verloren ze hun vrouwen en hun kinderen. ( of hun mannen)

Ondanks dat, geen Duitser werd vermoord uit wraak door een Jood. Geen één. Denk daar eens een moment aan!

Dat na alles wat er met hun gebeurd is, deze Joodse overlevenden, liepen door deze poort om een nieuw bestaan op te gaan bouwen, met nieuwe gezinnen. Sommigen zijn hier vandaag met hun kleinkinderen. Het is een schande dat 75 jaar later hun kleinkinderen dezelfde haat tegenkomen.

Dit is een schande, dit mogen we nooit tolereren!

[Applaus]

Uiteindelijk zijn al die getallen, anderhalf miljoen kinderen, zes miljoen Joden, veel te heftig om te bevatten.

Daarom eindig ik met een verhaal uit het Eichmann-proces, van 1961, waar getuige na getuige hun belevenissen uit Auschwitz vertelden. Maar er was één man die opviel omdat hij op ongewoon

on-emotionele wijze sprak.

Hij beschreef hoe hij hier aankwam met zijn vrouw en dochtertje. Ze werden uit de veewagen gejaagd en stonden in de rij voor de selectie, op die plek, een dokter zou beslissen wie rechtsaf moest om te werken en wie er linksaf ging om te sterven.

Deze man werd gescheiden van zijn vrouw en kind. Zij werden weggeduwd. De getuige zei: er waren zoveel mensen. Ik wist niet hoe ik ze daartussen kon blijven volgen. Maar het meisje droeg een rood jasje. Hij kon het rode jasje in de gaten houden, dat kleiner en kleiner werd, tot hij hen niet meer zag.

De jonge Israëlische officier van justitie, Gabriël Bach, stond bij zijn stoel toen de man uitgepraat was. Hij stond daar zwijgend. Uiteindelijk zei de rechter: Gaat u door! Maar hij bleef maar zwijgend stilstaan. Nogmaals zei de rechter tegen Bach door te gaan, maar nog stond hij stil en zweeg.

Jaren later legde hij uit dat hij en zijn vrouw net een rood jasje voor hun dochtertje van drie jaar gekocht hadden. En elke keer als hij naar een sportstadion of naar een restaurant ging of ergens in Jeruzalem een meisje in een kleine rode jas ziet, kan hij niet meer bewegen of spreken.

Na dit verhaal, denk ik hetzelfde.

Dit is de erfenis van Auschwitz, die nooit zal verdwijnen. Elke Jood en niet-Jood hier, dit moeten we doen: Als we antisemitisme negeren als iemand onjuist over Israël spreekt, als Joden aangevallen worden in onze straten, wees niet stil, wees niet onverschillig. Doe dat niet alleen voor het Joodse volk in de wereld, doe het voor je eigen kinderen, doe het voor je kleinkinderen, doe het ook voor het kleine meisje, wiens as hier  300 meter verderop ligt in Auschwitz.

Wees niet stil, wees niet onverschillig, laat het niet weer gebeuren, bij niemand!"