Stay safe!

Deze foto's heb ik gisteren, 8 april 2019 geschoten, in de tuin. Het was weer zo'n veel te drukke en zware dag. Ik kon even in de zon tot rust komen voordat het grote werk moest gebeuren. Het vervolg van het horrorhuis van mijn zus, die zelf rustig in haar nieuwe onderkomen zit, een aanleunwoning. Ik was vroeg op, na het ontbijt en zo, boodschappen doen en macaroni maken voor 's avonds. Mijn man was naar de bouwmarkt voor nog een pot Signaal wit van Perfection. Volgens mijn broer was op waterbasis veel beter en beter voor je gezondheid en dat van het milieu. Waar, zeer waar. Ook bij het klussen moeten we om onze gezondheid en het milieu denken. Maar het dekte verdomme voor geen meter. Nou ja, dat is overdreven. Na drie lagen wit over het lila had ik alle deuren beneden gedekt. Gelukkig hoefden de deuren boven, nog eens drie, niet geschilderd, maar alleen maar schoongemaakt.....Gelukkig hielp onze dochter daarmee. Die deuren zullen nog lang op haar netvlies staan. Goed idee als je een flinke work-out nodig hebt. Neem een afgeleefde woning en ga er lekker je gang....de gang...oei, hou op.

Gisteren een deur nog een x gepaint, paint it black! I see a lilac door and want to paint in Black! grrrr. Gek word je van die 'woning'. De gaten zijn door mijn broer dichtgemaakt. Voor ik de muren kon gaan witten, eerst een hele strook pleisterwerk waar de bruine jute achter vandaan kwam, dichtsmeren. Het papje aanmaken was ook alweer een werkje van een half uur roeren en mixen. 

 

Afijn, in mijn eentje gisteren een hele slaapkamer gedaan. Met de hoge ladder want het zijn hoge kamers met een schuin dak tot in de nok.

Dat ik niet van de ladder gekletterd ben is een mirakel. Ik was zo moe op laatst. De oude kledingkasten stonden ook in de weg op het beton. Twee kasten. Kon ik er met de ladder niet langs. Eerst de kasten verschuiven. De buren vroegen al of het nog lang ging duren. Nou, zei mijn broer, we hebben nog een hele lijst. 

 

Maar ja. De vliering is gestofzuigd, de slaapkamers zijn geschilder, de waterplekken ook. Daar heeft mijn broer eerst fixeer overheen gedaan, zodat de watervlekken er niet doorheen bleven komen. Dan bleef je smeren.

 

Het is een huis, een klus om overspannen van te raken. Gelukkig slik ik toch al pilletjes om niet van het padje te geraken. Maar een burn-out ligt ook bij mijn broer op de loer. Die ging op de weg even helemaal de mist in. Gelukkig goed afgelopen. Hij slaapt amper en werkt zich uit de naad. Eerst op school, als conciërge en daarna in het huis.. Heen en weer naar de stort. Mijn man heeft een raamdeel van de horror ramen, die eruit lag, uit de rails, terug kunnen plaatsen. Dat lukte mijn broer niet en ook niet samen. Toen is mijn man het alleen gaan proberen. Het is er zeker toch ook uit gekomen! Dan moet het er ook weer in kunnen! Gelukt! Geweldig,...maar mijn broer had tegen mijn advies in dat raamdeel met een schoonmaakmiddel en lap 'schoongemaakt'...dus...Een puinhoop. Dus we zouden beginnen dat raam nog 'even' met water te lappen. Op de ouderwetse manier. Helaas. Zei ik al dat het horrorramen zijn? Je moet dus schuiven met alle delen om de bepaalde ramen te lappen. Heb je de binnenkant gehad, dan moet je nog de buitenkant! Maar waar zit die? Hoe kom je daar bij? Als het meezit kan het van buiten, voor de ramen op de eerste verdieping. Met een uitschuif ding met spons. Als het tegen zit, kun je er van geen kant bij.

 

Zoals nu. Het raam kon er niet meer uit. Tenminste, zou wel moeten lukken, want omgekeerd kun je ook redeneren, wat er in is gekomen, moet er ook weer uit kunnen....Maar ja. Het eerste wat de inspectie zal zien, bij binnenkomst, is dat raam. 

 

Mijn man heeft het tussenmeubel verwijderd. Het stond opgesteld tussen keuken en zitkamer. Als een soort barretje, met kastjes aan de keukenkant. Heb ik me wezenloos op geboend, in de hoop dat het kon blijven staan. Was uiteindelijk wit, ontdaan van alle stickers en plakband.

Onder het tafel gedeelte is een aansluiting voor een wasmachine of zo. Volgens ons hoorde het bij het huis, maar volgens de inspecteur niet. Moest eruit, maar hij zou het nog checken. We hoorden er niets meer over. De mannen besloten het te slopen, wat ook nog een heel werk was.

Toen bleek dat het wel degelijk bij het huis hoorde. Kon je zien aan het behang. En later zagen ze de datum zoveel juni 1976 op de kast staan.

Dus...voor niets er uitgehaald. Toen was daar weer een lijm naad op de vloer die eraf gestoomd moest worden. Spijkers moesten uit de grond getrokken. Elke klus wordt een klus van onbestemde tijd. Meestal lang. Altijd. Het houdt niet op.

 

Dus ik houd wel op. Deze dame is op. Leeg. Gisteren 4 uur, na een lamme start waarbij niets goed ging, aan een stuk tegen de muren van die slaapkamer opgevlogen en met stofzuiger over de vloer gezwierd, met kasten de Chachacha gedanst. 

Ik ben bijna 61. Heb fibromyalgie. Ben kapot. Maar ik wil mijn broer, 64, niet laten zitten.

Mijn favoriete lied was altijd

He ain't heavy, he's my brother....

 

Ik vroeg me wel es af, of dat heilige zingen van dat lied wel naar waarheid was.

Meeste liedjes zijn onzin. Maar ze hebben vaak een kern van waarheid.

Toch, vandaag heb ik vrij genomen. Komt een nicht helpen. Of ik morgen weer present ben?

Ik ben bang van niet. 

It's The Bluest Blues.

 

Gisterennacht begonnen met al mijn ledematen te masseren. Vandaag nog eens. Maar mentaal, ben ik shit.

Kan alleen maar huilen.

Te veel is te veel.

 

Ik hoor mijn moeders stem, als ze dit verhaal zou horen, ik hoor haar zeggen: Kind! Je bent gek! Soedah, dit moet je niet doen! 

Soms mis je gewoon weer je moeder. 

Kraaien, veel mooiere dan deze. Deze is door het raam gekiekt.