Stay safe!

Doe je jas dicht!

zaterdag 4 januari 2020

01:03

Martijn Koning schrijft in het bad en plast er ook in. Dat kan. Het heeft Eva Jinek bezig gehouden. Of hij er ook zijn vreetkicks met oreo's bevredigde, dat wil ik niet weten. Ik schrijf in mijn bed. Heerlijk rustig, alleen veel te laat. Als ik moet plassen loop ik netjes naar de badkamer hiernaast. Schrijf op mijn telefoon met trekpad in OneNote. Via de pc kopiëren en plakken in mijn website. Beetje bijschaven en toevoegen. Alle foute woorden, want dat 'trekken' van woorden gaat regelmatig de mist in, even herstellen. (Als ik zelf nog weet wat er eigenlijk moest staan.) Heerlijk zo.

 

Ik realiseer mij ineens, dat als wijlen mijn moeder dit zou kunnen lezen, ze denken zou dat ik niet haar dochter was. Een vreemde, met een vreemde onbegrijpelijke taal. Of dat ik volkomen mesjogge ben geworden, wat ze altijd al had gedacht.

 

Toen ze was overleden, vond ik een hele boel lege blocnotes in allerlei vormen en maten tussen haar spullen. Voor het eerst dat ik toen weer zo'n goedkoop oud ding zag van de vorige eeuw. Met van die bruinige gerecyclede bladen. Waar je galgje op tekende. Boodschappenlijstjes, notities van namen bij de telefoon, krabbels van optelsommen, hoeveel huishoudgeld nog te besteden, en kringels, heel veel kringels.

Zodra ik zo'n blocnote onder handen heb, kringel ik de boel vol met kringeltjes! (Niet Kruimeltje!pfff, handig zo'n trekpad, geef mij maar de paddentrek)

 

Een blocnote dat je mee naar school nam in je schooltas, wat toen een onhandige  'pukkel' was. Bond ik drie keer achterop en drie keer donderde dat ding eraf. We moesten erg veel boeken mee op het Atheneum. Uren werk om ze te kaften. Brrr.

Ze waren allemaal leeg, onbeschreven. Gekocht voor het geval er nog iets te noteren was. Maar dat was er blijkbaar niet, of ze wist niet meer dat ze zoveel notitieblokje en blocnotes had, of in welke kast of la ze lagen.

 

Ik vond ook een soort dagboekje, notitieboekje, heel klein, met dingen die gebeurd waren. Kleine dingen. Tante was op bezoek. Chris belde op. Marja was ziek. Kleding gekocht: en blouse, 5 gulden. Panty in de uitverkoop. Tandarts geweest. Er stond niet of ze wel of geen gaatjes had. (En zeker niets over de ogen van de tandartsassistente.) Dat zou te persoonlijk zijn. Heel kort en degelijk.

 

Geen gezeik. Het moest altijd to the point zijn en inhoudelijk. Net als dat de vloer van praktisch linoleum moest zijn. Makkelijk schoon te maken en je ziet er niets op. Dat woord, inhoudelijk, moest nog uitgevonden worden, maar mijn moeder had het feitelijk bedacht. Het ging altijd ergens over. Waar ik mijn geouwehoer vandaan heb, ik kan het in haar nalatenschap niet terug vinden.

 

Ik weet wel wat zij zou zeggen over de vuurwerkellende; O, afschúwelijk! Wat is dit voor een wereld? (Ze heeft haar armen over elkaar en wrijft over haar linker bovenarm.)

Ze zouden het moeten afschaffen! Ik ben blij dat ik dit niet meer hoef mee te maken. Nou, jongetjes, doen jullie wel voorzichtig buiten en kleed je warm aan!

 

Claudia de Breij liep na haar show, waarin ze maar wat zwamde over de reuzenpanda's in Ouwehands Dierenpark , naar buiten de kou in op oudejaarsavond. Met haar dikke jas open! Zo uit de warme studio. Volgens mij sprak mijn moeder via mij, haar geest floepte in mij, want ik riep spontaan naar de tv: Doe je jas dicht! Met mijn handen om mijn mond als een toeter.

Claudia luisterde niet. Eigenwijs kreng. Nogmaals: Doe je jas dicht! Mijn broer vond het wel grappig. Kijk, zei hij even later, ze heeft haar jas dicht.

Ha, ze had geluisterd. 

"Het ‘hok’, zoals De Breij het pandaverblijf noemt, kostte ook geen 17 miljoen. ‘Het dierenpark heeft zelf 8 miljoen euro betaald voor de bouw van het verblijf. Ook betaalt het park zelf jaarlijks de bijdrage aan China van ongeveer 850.000 euro die gaat naar bescherming van de dieren’, is te lezen op Facebook." De Gelderlander.

 

Ik heb me nog nooit eerder zo met mijn moeder verbonden gevoeld. Het zijn die ongekende banden, verbindingen, door het bloed, de genen, de wortels, de poorten in de tijd. Wat zou ze er graag bij geweest zijn, op visite bij haar achterkleinkinderen. Marilyn heeft ze nog wel gezien. Toen was ze al weduwe en woonde nog in de flat op de 7de verdieping. Ze wilde graag wolken zien. Ze was weg van wolken. Ze voelde zich gevangen tussen de huizen en bomen, maar toen zat ze gevangen tussen hemel en aarde.

 

Ik weet nog, na de aardbeving in Japan, toen de kerncentrale beschadigd was, Fukushima, toen was ze daar erg bezorgd over. Ze was ook altijd een mensen-mens bij uitstek. Veel kennissen. Vrienden niet, alleen drommen kennissen, van de kerk, de praatgroep, de badmintonclub, buren enz. Toen wij uit Nieuw-Zeeland waren teruggekomen, wisten mensen over ons, mensen die wij helemaal niet kenden. Heel raar belangstelling te krijgen van volslagen onbekenden bij de Primera.

 

Ze kon ook ineens vertellen over een of andere kennis, ik had geen idee wie dat was, en die had kanker: "Zo erg, laatste stadium, en ze heeft nog wel zo gezond geleefd de laatste jaren. Vegetarisch, zemelen, granen, veel groente en fruit. Maar ze is overleden, ja, plotseling. Zo sneu. Maar beter zo ja. Ja, beter zo." Het was blijkbaar niet de bedoeling dat ik daar iets van vond of zou reageren, alleen luisteren. Moeder zag de oplossing, beter zo ja, klaar. En door! 

 

We hadden het dus over Japan en ineens zei ze resoluut: Ze moeten Japan gewoon opheffen!

Als ik zoiets zeg, is het een grapje, humor. Daar deed zij sowieso niet aan. Ze keek me niet aan, ze keek schuin naar de grond alsof ze het helemaal voor zich zag.

 

Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Opheffen? Vroeg ik verward. Hoe dan?

Ik vermoed wel dat haar verleden, Nederlands-Indië en de Japanse onderdrukking haar tot deze uitspraak brachten. Maar ze leek het als een praktische oplossing te zien. Het land was vergiftigd, dus weg ermee, loskappen en wegduwen naar de Zuidpool of zo. 

Wat de Britten ook zouden willen doen, maar die blijven dan op hun eiland en punteren gewoon een eind van Europa vandaan. Doei!

 

Ach ja, straks stijgt het water. De helft van al het land in de wereld dat nu boven water steekt of veilig achter dijken ligt, is straks sowieso verdwenen.

 

Femke Halsema zou zich meer druk moeten maken over het voortbestaan van Amsterdam dan over hun imago als arrogante stad. Straks gaan ze nat. Letterlijk. Het westen is straks verwaterd. Opgelost. Alles lost zich vanzelf op. De agrarische sector is in 2120,

over honderd jaar gehalveerd. GroenLinks en de PvdD krijgen hun zin! 

 

"Veel scenario's gaan ervan uit dat een derde van Nederland over honderd jaar onder water zal staan", zegt initiatiefnemer en programmaleider klimaat bij de WUR Tim van Hattum. "Wij willen een positief en aantrekkelijk perspectief neerzetten."

Een paar zaken vallen op. Om met de natuur te beginnen: het Nederland van 2120 heeft veel meer bos en veel meer water dan het Nederland van nu. De bekkens van rivieren zijn breder om hoogwaterpieken beter op te vangen. Langs de rivieren en rond de steden vinden we groenbuffers. Die zorgen voor een aantrekkelijk landschap, vergroten de biodiversiteit, zorgen voor verkoeling en vergroten de recreatiemogelijkheden.

De hoeveelheid landbouwgrond is in 2120 gehalveerd tot de helft van wat er nu is. De landbouw concentreert zich op vruchtbare kleigronden, zoals in Groningen, Friesland en de IJsselmeerpolders. De productie in de veehouderij is nog maar een derde van de huidige productie. Door inzet van technologie zijn gewassen beter beschermd tegen ziekten en klimaatverandering. Rond zon- en windparken in zee worden mosselen, oesters en zeewier geproduceerd. Ook staan insecten op het menu.

De bevolkingsgroei, van bijna 17,5 miljoen nu naar 20 miljoen in 2100, wordt voor een belangrijk deel opgevangen in middelgrote, deels nieuwe steden in Zuid- en Oost-Nederland. NOS

 

Er is dan de helft aan vieze uitstoot en veel meer bos. Yes! Ik mag het niet meer meemaken. Misschien haalt Stijn de 110, kan hij het allemaal meemaken en zien.

 

Amsterdam is dan net als Jakarta opgegeven, verplaatst naar Drenthe. Krijgen we hier eindelijk het Rijksmuseum en al die andere shit. Carré aan de Hoofdstraat. Rijksmuseum tegenover het Atlas-theater. Kunnen zijn kinderen met school naar het Rijks- en Stedelijk museum, op fietse!

Daniël Lohues

 

Ik trap de fietse deur 't buulzand hen op 'n zandpad tussen Slien en Erm
En as ik dalijk even in Diphoorn ben dan fiets ik deur
Langs Emerzand gao'k op Veenoord an
Neij Amsterdam en dan langs 't Dommersknaal
En as ik dalijk dan de kassen zie dan fiets ik deur
Want ik wul aal wieder, ik wul alles zien
De leste mooie dag van 't jaor misschien
Alhoewel 't met de winterdag ok donders mooi kan wezen
Ik wul aal wieder deur naor Weiteveen
Want achter op 't veld daor mag 'k graag wezen
A'k hier zo fietse en 't weijt nie slim dan giet 't haost vanzolf
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage
'k Hen de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage

 

 

Net als Stijn's oma dat kon toen ze nog in die grote stad op palen woonde. Verplichte bezoeken aan het Rijksmuseum, en Stedelijk Museum. Vond ik toen niet heel fijn, maar ben blij dat ik in die tijd gezien heb, waar ik nu niet meer aan toe kom. Moet er niet aan denken, al die enge schilderijen. Werd er misselijk van. Nachtwacht bij nacht lijkt me wel wat.

 

Alles komt goed. Als je maar tijd van leven hebt.

Dus niet. Maar wij leven weer voort in onze kinderen en kleinkinderen. (Ik weet niet helemaal wat er van mijn moeder in mij leeft, maar er moet wel iets zijn, ergens.)

Wie weet roept er dan één anak naar het televisiescherm dat als een oproepbaar hologram in de kamer zweeft, als de conferencier naar buiten loopt, met het hoofd sprekend Martijn Koning met oreokoek om de mond, en de jas wijd open, om buiten geen vuurwerk af te steken, want ook dat zijn dan hologrammen: Doe je jas dicht!

 

N.B.

Niet heel veel gebeurd in de wereld, ja raketten afgevuurd op Iraakse hoofdstad Bagdad en een vliegbasis, waar Amerikanen zijn gelegerd. Gezeik over het vuurwerk gaat nog wel jaren door net als het zwarte pieten.

Uit het rapport (pdf) van de onderzoeksraad blijkt dat vuurpijlen de grootste veroorzaker van letsel zijn en "uitnodigen tot onveilig gebruik doordat ze in de praktijk uit de hand worden afgeschoten of gericht worden op omstanders". Nu.nl

Bij Eva vertelde agente Esra Ceran haar verhaal, hoe ze in een hinderlaag werden gelokt en omsingeld door 20 jongeren die hen met vuurwerk bestookten. Dat is ziek!

Steeds meer verhalen van dieren die zijn doodgegaan door vuurwerk. Een wallaby, een pony, een hond enz. enz.

In Den Haag was brand gesticht onder de flat. Hoeveel levens zou dat gekost kunnen hebben, als er geen brandweer was.

Gewoon verbieden, kappen met die rotzooi. Intussen is 68% voor afschaffing van vuurwerk. Gaat de goede kant op.

 

Stijn's verjaardagsfeestje in het honderd gelopen. Maar ja. Gelukkig is hij nog niet zo bewust van alles. 

 Straks weer lente.

Maak jouw eigen website met JouwWeb