Stay safe!

Covid-19, also known as, corona, how are you, nice to meet you, not.

 

Vanaf vandaag, 17 maart 2020 ga ik een dagboek, of mooier, een journaal bijhouden van onze wederwaardigheden gedurende de komende periode. Ik weet niet of ik elke dag zal schrijven, maar nu zit ik zo vol dat het er uit moet. Onze ervaringen zullen, als pensionado's, niet bij velen aansluiten, maar aan de andere kant ook weer wel.

Neem vandaag. Gisteren, D-Day, 16 maart 2020, of eigenlijk C-Day, toen het kwartje, of de bom, bij iedereen is gevallen, is er ook het een  en ander gebeurd, maar dat komt straks. Dat was de dag die de Nederlandse Canon in gaat, als de dag waarop we allemaal wakker geknald werden. Er ging een kanon af, jawel.

Maar vandaag, 17 maart dus, dinsdag. We hoefden niet naar werk, maar als pensionado's waren wij wat dat betreft ineens met velen. We hadden besloten, gisteren al, of pas, dat mijn man niet meer mee de winkels in gaat. Na een week, kreeg hij eindelijk bericht dat zijn medicijnen klaar lagen bij de Benu. We moesten ook nog boeken wegbrengen en dvd’s bij de bibliotheek. Ik wist niet of die nog open was. Ik had geen bericht gekregen. Gisteren heb ik hun website bezocht en niks zien staan. Het leek me wel vreemd als ze nog open zouden zijn.

Twee weken geleden hadden we daar nog rondgelopen. We hebben er geplast, zoals zo vaak de laatste tijd. We gingen regelmatig naar het centrum, sinds hij met pensioen is en daar we best vaak moeten plassen was de bieb de plasplek geworden. Ik schaamde mij er soms wel voor. Net of ze alleen goed waren om er te plassen. Dus we gingen ook naar boven, naar de eerste verdieping om er dvd’s te zoeken. Liefst van The Bridge of Vera. Detectives. Voor de rest kan niks me echt boeien.

Het viel mij toen op hoe fijn het daar is. Er zaten mensen in groepjes gezellig bij elkaar. Nou ja, gezellig, het bleek dat een paar mensen taalles of leesles kregen van een mevrouw. Er wordt van alles gedaan in de bieb. Werd. Want vandaag was het gesloten.

We reden eerst naar de apotheek, om de medicijnen op te halen. Hij had het formulier gedownload om mij te machtigen, zodat ik zijn medicijnen mee kon krijgen en hij niet de apo in zou hoeven. Je weet nooit hoe druk het daar is. Met corona en griepjes zou het er wel eens beredruk kunnen zijn.

Hij vulde gelijk in om mij voor onbepaalde tijd te machtigen. Ik nam het mee en liep een totaal lege winkel in. Niemand. Ja, zorgelijk kijkende mevrouw liep achter de balie heen en weer, dingen te doen. Ik zag ronde tafels, zoals je bij de Hema buiten hebt staan, om daar je kaasbroodje kort jan te maken. Op beide tafels voor de balie stonden de pinautomaten. Een plakkaat buiten had mij medegedeeld dat ze tussen 12 en 2 dicht zouden gaan, om de hele zaak te desinfecteren.

Nou nou. De sfeer lijkt zich telkens op te werken van wat een gewone alledaagse dag lijkt tot iets uit een boek van Stephen King. De Langoliers, denk ik aldoor aan.  Ze richtte zich tot mij en ik overhandigde haar het formulier. Op mijn klok was het vijf voor twaalf. Ik zei, gelukkig ben ik net op tijd, voor twaalf uur.

Ze reageerde er niet op. Haar gezicht bleef dezelfde zorgelijke stand houden. Oké, does not compute, en door! Medicijnen voor mijn man. Ik gaf zijn geboortedatum en ja, daar kwam het pakketje. Dat het lang had geduurd had niks te maken met waar de medicijnen vandaag moeten komen, verklapte ze. Ik vroeg niet verder. Oké.

We hadden gisteren, die 16de maart, toen de wereld nog net niet verging, nageplozen, gepluisd, weet ik veel, waar zijn verschillende medicatie vandaag kwam. Bij het programma WNL werd er zondag, de dag voor 16de maart, dat medicijnen vaak uit China komen, en dan denk je, dan haal ik het uit Duitsland, maar die hebben de grenzen dicht gegooid.

Dus…iets kroop er in mijn broekspijpen omhoog. Iets dat angst heet. Iets waardoor je ook iets door je broekspijpen naar beneden kan voelen lopen.

Zover was het gelukkig niet. Daar kwam het in elk geval niet van, dat het een week geduurd had, vanaf de bestelling via de arts. Het zal toch wel door drukte of ziekte van personeel komen.

Iets is de oorzaak. Het zal ook wel corona heten.

Afijn. We hadden de medicijnen, alleen de hartpillen niet, want die had hij niet besteld, zo bleek. De mevrouw zei dat hij daar nog weinig van had maar er was geen bestelling. Blijkt dat hij er best nog ‘veel’ van heeft, als je normale tijden rekent. Nu moeten we rekening houden met een langere besteltijd in duistere tijden.

Van Jumbo kregen we wel bericht. Over hun winkel, de voorraad, en hoe ze sommige artikelen aan banden gaan leggen. Hoe heet dat. Dan mag je er maar 2 van meenemen en niet 20 pakken closetpapier, om maar iets te noemen.

Voor je medicijnen moet je nu dus rekenen op een week. In dat geval is zijn voorraad krapper. Dus die gaat hij nu bestellen. Er stond ook een bord bij de apo, dat je geen medicijnen moet hamsteren. Maar dat kan toch ook niet met medicatie op recept. Dat zou je nu dus wel willen doen. Dat is wel wat belangrijker dan pleepapier, zoals onze premier Rutte het noemde.

Dezelfde Rutte die gisterenavond, C-Day, zijn sterke, duidelijke geruststellende en ook zorgelijke boodschap bij zeven miljoen kijkers de zitkamers in ….droeg.

Gedragen. Een gedragen boodschap. Gedragen, door zijn stem, zijn uitdrukking, zijn lichaamstaal en zijn grote handen, die hij op elkaar, met de palmen naar beneden op zijn bureau had liggen, alsof ze elkaar wilden vasthouden.

Dat was ook zijn boodschap. Elkaar vasthouden. Rollercoaster, Danny Vera, de hit van het jaar. Wie had dat gedacht.

Here we go

On this roller coaster life we know

With those crazy highs and real deep lows

I really don't know why

And I will go

To the farthest place on earth I know

I can travel all the road, you see

'Cause I know you're there with me

 

De regering staat aan onze zijde. Ook aan de zijde van de ondernemers in groot- en klein bedrijven. Onze jongste dochter werkt in een klein bedrijf. Enkelen zijn naar huis gestuurd, omdat ze of op besmette plekken geweest waren, gewoon dóórfeesten natuurlijk, of een ziek kind thuis hadden.

Dus ga maar thuis werken. Onze dochter was gisteren, op C-Day, 16de maart in de morgen hard bezig geweest met de boel ontsmetten op het werk. Handpompjes neerzetten, schoonmaken, alles goed regelen, of zo goed mogelijk, voor de klanten en voor hun eigen gezondheid.

Op hoop van zegen. Ik denk dat veel mensen in deze tijd bidden. Al zijn de kerken nu ook dicht, vele zijn weer de gewassen handen aan het vouwen, sinds C-Day.

We hadden de medicijnen, toen door naar het stortbordesje van ons winkelcentrum. Ik dacht, zoals altijd, hij de doos met kranten en ik het glas weggooien. Hij zei: Ik doe het glas wel.  Een seconde wist ik niet waarom…o ja, hij wil niet die krantencontainer binnenlopen….De angst heeft hem nu ook te pakken, meer dan hij mij wil laten weten. Oké, ik de doos met kranten. Zo heel groot was het ook niet. No problem….

Here we go…on this rollercoaster life we know

En door, naar de bieb, in het altijd drukke centrum, en altijd bijna volle parkeergarage. Hij zei nog, het zal er wel niet druk zijn nu…Ik geloofde het nog niet helemaal, maar al snel bleek, dat het er bijzonder leeg was. De Langoliers, denk ik dan weer. Brrr. Ik dacht vorige week nog, nee, ik zei het hardop, dat het hier altijd vol staat alsof er nooit iemand naar werk moet. Alsof het allemaal pensionado's zijn. Ik hoop niet dat we desperado's zullen worden. Trouwens. Zomaar een flard van een gedachte die ik snel opschrijf voor het me weer ontglipt. Tikken gaat ook niet zo fijn. Het vingerwerk wel, maar mijn ogen niet. De pc staat op eyesaver. Ik besef dat nu naar de opticien gaan er ook niet inzit. Heb al langer klachten, had dus eerder moeten gaan. De pedicure voor mijn man heeft ook al afgezegd. Hij heeft zelf vanmorgen de dokter gebeld om de afspraak voor diabetes controle af te zeggen, omdat hij niet in de wachtkamer wil gaan zitten. Kreeg te horen, o nee meneer maar zij zal u zelf bellen om het af te zeggen en te verzetten.

Ook zij heeft dus voorlopig geen werk. We reden op weg naar de apotheek nog langs de pedicure. Haar man stond in de tuin te schoffelen, misschien om de zenuwen wat te kalmeren. Zijn vrouw heeft dus ook even geen werk meer. Hij is met pensioen. Ben je net met pensioen, heb je alles voor elkaar, bijna, veel geklust en de belastingafspraak met FNV verzet, omdat dat ook nu niet door gaat en je genoot net van al het ‘affe’ van je huis, en je leven dat weer een hoofdstuk ingaat met geluk en rust….en je kijkt om je heen, en je ziet alles wat je liefhebt, eindelijk een foto  aan de muur, zelf gemaakt, groot, stevig frame, op canvas, bloesems galore, je leven kan haast niet meer stuk, al heb je wel ervaren dat de dood soms ineens op je stoep staat, in je huis is gedrongen als een onzichtbare hand je maatje velt…

Hulpverleners renden af en aan, het was nog niet met hem gedaan. Daarna een berg spuiten en plakkers van de grond en van het bed gehaald, maar hij haalde het. Na een paar dagen weer thuis. Nog een paar jaar werken, na fysio en een paar maanden thuis doorbrengen. Samen wandelingen gemaakt, maar het was vies en koud weer. Zo net voor maart. Maart roert zijn akelige staart. Net als vorig jaar maart, toen we mijn oudere zus moesten helpen uit een vervuild huis naar een aanleunwoning, waar ze nu alleen zit, want ze wil geen thuiszorg van het verpleeghuis ernaast en ze eet alleen vloeibaar spul van de dokter. Deze maart zou alles rustig en mooi en fijn zijn. Geen gedoe en geen gedonder...

 

Gisteren, C-Day, de 16de maart, liepen wij weer eens samen. Een ommetje. Nu eens om de vijver. In het zonnetje. Ik was een goede natuurgids. Kijk! Een aalscholver zit daar op het eilandje in de vijver. Daar zitten regelmatig eenden en ook een stel Nijlganzen. Nu dus een aalscholver, die je nu eens van redelijk dichtbij kon zien, in vol ornaat. Niet dat het grootste deel in het water verborgen zat. Of dat je ze van ver af, hoog in een berk ziet zitten.

Ik had natuurlijk geen camera mee. Pffft. We liepen door, citroenvlinders overal. Een uitbraak van citroenvlinders, ha! Daar worden we niet naar van. Prachtig, dat vrolijke geel. De narcissen bloeien ook uitbundig alsof er niets aan de hand is. En voor de natuur is er ook niks aan de hand. Het, zij, peinst niet over CO2 of stikstofuitstoot. Zij reageert gewoon, als een schokgolf van ver af, die langzaam, in stilte en ongezien nadert. Alleen olifanten hadden gevoeld dat er iets naderde. Een olifant trok zich los en ze vluchtten de bergen in, nog voor de mensen wakker werden en zich afvroegen, hé, wat is er aan de hand.

DWDD University, Super Zintuigen door dr. Freek Vonk, dat keek ik gisterenavond nog, daar kwam dat in voor. De moeite waard om het op NPO Start te kijken. Heel mooi en leerzaam. Rustgevend te horen hoe de natuur gewoon de natuur is. Zonder ons, mensen. Alles heeft zijn oorzaak en gevolg. Dieren passen zich aan hun omgeving aan. Wij lopen telkens tegen de wereld aan, boem. We veroorzaken schokgolven.

Nou is dit een SARS. Niet dat wij dat gemaakt hebben. Het is er. Ineens. Waar komt het vandaan? Maar nu, onze muur van steentjes, onze lego bouwwerken, storten ineen.

Is de recessie eigenlijk als begonnen, vroeg Sven Kockelmann? "Ja", zei de geleerde, deskundige, geen idee wie er in de studio zat, "het is eigenlijk al begonnen." Er komt dus zeker een recessie, en als we niet oppassen wordt het een depressie en daarna kan er een volledige meltdown plaatsvinden….OMG!!

De Langoliers en iets met rollercoaster, alles dwarrelt door maar door mijn hoofd. Goedemorgen, fijne dag. Dat wensen we elkaar  hardnekkig toe. Ik moest nog even bij Lidl naar binnen. Hij zei in de auto tegen me: Mag ik je nog iets vragen? Of ik met je trouwen wil? Vroeg ik snel. Nee! Haha, nee wat wil je vragen. Of ik nog wijn wil halen. Oké. Tegelijk checkte ik de toestand van de wereld,, nee van de winkel, daarin zie je misschien iets van de toestand van de wereld gereflecteerd, als het niet mijn eigen projectie is.

Het was er rustiger dan gisteren, C-Day, mensen lijken niet meer koortsachtig door de winkel te rennen om in te slaan. Het bord bij de ingang, van lange wachtrijen, sorry, doen ons best, had ik gisteren al gelezen, de inhoud tot mij genomen.

Het viel mee, maar die enkele mensen lijken elkaar nog minder te willen zien. Snel omdraaien, bijdraaien, oeps, tegenligger, snel naar links of rechts draaien. Geen contact, afstand houden.

Afrekenen, de nieuwe, prachtige, zalige app van Lidl hoef ik niet meer tevoorschijn te halen om kortingen te krijgen, want die zijn opgeheven. Uit. Voorlopig. Alleen een elektronische bon kun je krijgen. Nou, duvel dan maar op. Scheelt me weer gedoe, want ik word er zo ibbel en onhandig van, met telefoon in mijn hand plus mijn pinpas en dan de boodschappen nog ergens insmijten. Gedoe. Word te oud voor al die shit. Voortaan altijd een boodschappenwagen mee, ook al heb ik weinig en dan schuif ik de hele rotzooi zo de kar in. Maar goed. Afgerekend. Fijne dag nog! Dank u, hetzelfde! Dank u!

Op de wandeling, gisteren op C-Day, de 16de maart 2020, kwam er ook nog een stel Nijlganzen overvliegen en landden in de vijver. We liepen door en ik hoorde roodborstjes. Ik wees, kijk, daar zit er één, alsof er geen corona bestond. Laat ie wegvliegen! Even verderop hoorde ik een specht die een boom attaqueerde. Leek wel een klopboor, pokkepokkepok, trrrr, of prrr, haha, hoe schrijf je dat? Bob de Bouwer. Lenette van Dongen kan dat geluid goed nadoen.

Die vogel vonden we ook. Groot exemplaar. Ben er nog voor teruggegaan die dag, toen alles lente was en alles winter tegelijk....

 

Nu zie ik alles dubbel. Moet zo stoppen met tikken. Ik moest ook nog even de Bruna in, om een besteld boek op te halen. Bij de Bruna was er niets dat leek op voorzichtigheid in verband met een virus. Geen extra tafeltje voor de balie, om afstand te creëren, maar dat kan daar ook niet. Er is geen ruimte. Er is geen afstand want de afstand is op!

Kan ik u helpen? Ja, ik kom voor een boek dat besteld is. Ze verstond me even niet, vanwege geroezemoes in de winkel en boog zich voorover over de balie. Automatisch boog ik ook voorover naar haar toe. Er zat op dat moment zeggen en schrijven 50 centimeter tussen onze monden. Ik had niet zo snel een meetlint.

Wat dus twee meter te weinig is. Oké, niet overdrijven. Een meter te weinig. Maar goed. Ze zocht naar het boek en uiteindelijk gewoon uit de winkel gehaald, want het was gewoon op voorraad. Dus ik met het boek voor mijn man naar de auto.

Ineens besefte ik dat ik het boek niet zo aan hem moet geven. Dat die mensen de hele dag van alles pakken waar andere aanzitten. Dat ik het boek eerst zou moeten ontsmetten. Net als in de bibliotheek. Die was dus gesloten. Hij maakte al gelijk een terugtrekkende beweging, het is dicht, laten we gaan, zei hij. Ik niet, ik wist dat er een boekengleuf was, waar je het in kon gooien. Ja, klopt, daar lagen er anders nooit veel of geen, nu een hele stapel, en dvd’s. Dus hup, kwak er maar in. Heb ze nog niet eens uit, maar voordat de bieb ook sluit, zo dacht ik. Heb thuis nog genoeg te lezen en te doen. Die boeken, bedacht ik, die moeten ze met handschoenen aanpakken. Ik zag een hand in de bak graaien van een medewerkster, zonder handschoen. Zij haalde alles er weer uit terwijl ik ze erin gooide. Enig. Ze zullen ze wel ontsmetten voor het opbergen.

Het zou wel fijn geweest zijn als we als abonnementhouders van de bieb even een schrijven ontvangen zouden hebben in de mail, dat ze 16 maart dichtgingen vanwege...maar goed, dat terzijde. Had het ook niet op hun website zien staan. Speciaal naar gezocht. Ik ga zo nog een kijken.Nee, niet. Laat maar zitten.

  Dus, zo dacht ik, thuis maar eerst even dat boek van de Bruna ontsmetten. Maar ik moest eerst mijn handen wassen, wat deed ik zolang met dat misschien besmette boek? Nou, daar sta je dan in je keuken. Op de aanrecht gelegd, wat ook niet slim is, had ik het tussen mijn benen moeten klemmen? 20 verrekte seconden mijn handen wassen, met veel zeep, niet veel water, inzepen, 20 seconden, zingen, U zijt wellekomen, Jezu lieve Heer, gij komt van al zo hoge en nimmer meer, shit, hoe ging dat ding nou weer? Lang geleden, ahum. Ach ja, toen maar I will survive ingezet, I’ve got all my life to live I’ve got all my love to give, until I lay down and die, oh no  not I

 

Het nummer van Hans Teeuwen met een erotische handwassing, daar had ik niet zo’n trek in.

 

Vraag me toch af, of er nog iemand in dit land neukt, de komende ongewisse tijd. In Frankrijk heeft Macron het land in lockdown gedaan. Er komen soldaten en politie in de straten. Het is oorlog! Tegen een onzichtbare, ongrijpbare vijand. Boodschappen doen mag nog wel, maar dan moet je eerst een formulier downloaden, maar dan niet voor de Benu apotheek, zoals wij moesten voor een machtiging, maar telkens voor je boodschappen. O My God!!!

Dat was gisteren, 16 maart, 2020, de dag dat de aarde niet stil stond, maar wij allen doordraaiden.Er werd ook gezegd, dat een lock down in Nederland ook nog kan komen...

 

Zei ik al dat de parkeergarage hartstikke leeg was? Oké, er stond wel wat, en het centrum was vrij leeg, de uitbaters dicht, stoelen en tafels staan er nog, want het is teveel om binnen te parkeren. Er stonden al een heleboel stapels met stoelen in een restaurant. De parasols staan allemaal opgebonden tegen storm, maar de ergste storm moest nog komen, we zagen het niet. De parasols overleven het wel. Boven een koffiezaak, nee geen coffeeshop, daarboven staat de tekst; "Good thinks happen over coffee". Nou, ik zou het maar weghalen. Er was ook een winkel met uitgestalde bloemen, lentebloemen, veel geel een paasgevoel, dat doodsloeg in de leegte. Maar toch... Bekijk de stadfoto's maar van Emmen. Hieronder. Van mijn telefoon.Verder natuurfoto's, met de DSLR camera. Iets beter. Oké, Later!

 

In elk geval, is de CO2 uitstoot en de stikstof hoogstwaarschijnlijk een stuk minder

Het meest gehoorde spreekwoord de laatste dagen is: Ieder nadeel heb z’n voordeel.

 

Morgen verder. Bij leven en welzijn. Ben nu wel ff leeg. Ik kijk het niet meer na, want dan zie ik straks driedubbel. Dus als je rare dingen leest, It wasn’t me.

Er zat één mevrouw, in een stoel. 

"Good things happen over coffee"

Deze prachtige bloeiende boom is een Perzik, zei de eigenaresse van de moestuin. We babbelden een korte tijd over bomen en de specht die zij ook wist te zitten in die eik. Alsof er niets anders bestond, even, dan wij, twee onbekenden, het lenteweer en de perzik met een paar nectarine takken erdoorheen. Een unicum. Ik ga er binnenkort weer kijken, hoe het de nectarine takken vergaat.